Nareszcie, po latach walki z wiatrakami, przebił się ze swoim humorem do szerokiej widowni. Uprawia żart niewinny, gdy "wkręca" gwiazdy w programie "Mamy Cię!", i odważną satyrę polityczną w "Szymon Majewski Show". Za ten drugi zbiera już nawet nagrody, a publiczność nie może uwierzyć, że nie zebrał batów, bo jest tak nieprzejednany w kpieniu z polityków. Gdy "Szymon Majewski Show" zniknął z ekranu na czas ferii, jego twórca i gospodarz dostawał maile o treści: "Wiedziałem, że pana zdejmą, taki pan ostry. Cholera, szkoda...". Nie szkoda - bo nie zdjęli. Przeciwnie, "Show" ma coraz większą widownię, więc Show Must Go On. GALA: Jako nastolatek byłeś chudzielcem, którym kompletnie nie interesowały się dziewczyny. Tak przynajmniej siebie opisywałeś parę lat temu. Teraz wydaje się, że jesteś pewnym siebie, zadowolonym z życia człowiekiem. Pozbyłeś się kompleksów? SZYMON MAJEWSKI: Jestem już innym facetem. Do wielu rzeczy podchodzę z dużo większym optymizmem. Mimo że nic tego nie zapowiadało. Moje liceum było pasmem dramatów. Powtarzałem klasy, nie zdałem matury, siedziałem w wieczorówce, potem dramatycznie uchylałem się przed służbą wojskową. To wcale nie wyglądało różowo. GALA: Powiedziałeś kiedyś, że wszelkie twoje działania są podszyte "lękiem przed stratą". Czego się boisz? Straty kobiety, miłości, pracy, poczucia humoru? Niczego konkretnego. Mam gdzieś głęboko w sobie przeświadczenie, że wszystko jest mgliste i niepewne. Dziś jest fajnie, ale jutro może być całkiem inaczej. Tak zostałem wychowany. W PRL-u droga kariery była jasna i prosta: kończysz podstawówkę, idziesz do zawodówki, kończysz specjalizację "frezarka" i cześć, idziesz do pracy w Ursusie. A jak jesteś nieprzystosowany, idź do Kotańskiego, niech cię uleczy. Takie było myślenie. GALA: Dziewczyny rzeczywiście cię lekceważyły? Fakt, nie podobałem się. Dziewczęta nie zwracały uwagi na takich eterycznych gości jak ja. Im podobali się faceci z grubymi przedramionami, typ kulturysty, piłkarza. Taki, co to rzuca oszczepem, potrafi pluć przez zęby, fajnie gwiżdże i przeskakuje przez płot. Ja żadnej z tych rzeczy nie potrafiłem. I to mnie na podwórku rozkładało. Do tego czułem się trochę nieprzystosowany. GALA: Byłeś typem depresyjnym? Tak, i coś z tego zostało mi do dziś. Oczywiście jestem pogodny, ale wszelkie tragedie, o których czytam w prasie, wciąż działają na mnie depresyjnie. Czasem na kilka dni. GALA: Jak wygląda twoja "depresja"? Izolujesz się od ludzi, zamykasz się w sobie? Nie. Uciekam w pracę. Jest taka psychologiczna zasada - nożyc. Im większego masz doła, tym bardziej generujesz w sobie miły nastrój. Organizm ma w sobie wewnętrzny prozac. Paradoksalnie w takich momentach przychodzi mi do głowy najwięcej żartów. GALA: Jak żona znosi twoje doły? Z dołami jest jeszcze pół biedy. Gorzej, gdy mam "górki" i przychodzi mi do głowy, by klepnąć ją w pupę. Ona tego nie znosi, jak każda kobieta. I kiedy już widzę, że ta moja ręka zbliża się do jej pośladków, zawsze wiem, że nie powinienem tego robić. Ale jest już za późno. To jest prawdopodobnie jakiś atawizm. Facet lubi podkreślić w ten sposób stan posiadania: "tak, to jest moja własność". GALA: Potem prosisz o wybaczenie, mrożąc róże w lodówce albo zapraszając żonę na wino na trawniku w centrum Warszawy? O Jezu, to było osiemset lat temu! Rzeczywiście na urodziny wręczyłem kiedyś Magdzie zamrożoną różę. Zapraszałem ją również na wino na trawniku, chcąc ją poderwać. Ale trochę obawiam się, że nie jestem już tym romantycznym rycerzem, Don Kichotem, jakim byłem. Nie potrafię tak pokazać uczucia. Być może mam mniejszą skłonność do efektownych akcji, ale nadal uważam, że najważniejsze w związku to nie zanudzić się. GALA: Miewacie z Magdą ciche dni? Przy mojej gadatliwości nie ma na to szans. Jeśli już, to przez trzy dni ona nic nie mówi, a ja mówię cały czas. Mamy kompletnie inną energię i to nas ratuje. Magda jest dużo bardziej introwertyczna i czasem ciężko z niej wydusić, co gdzieś tam głęboko w niej siedzi. Jak ma jakiś problem, nierzadko po tygodniu się o nim dowiaduję. A wiesz, jak mówią o Magdzie? Żona Columbo. Bo Columbo godzinami opowiadał o swojej żonie, a nigdy nie było jej na wizji. Magda też nigdy się w mojej pracy nie pokazuje. A w takich sytuacjach zawsze jest podejrzenie, czy ona w ogóle istnieje. GALA: Mimo wszystko wydaje się, że nadal masz w sobie coś z Don Kichota. Od lat walczysz z wiatrakami o uznanie dla własnego poczucia humoru. Poza tym twój stosunek do żony to wypisz wymaluj historia błędnego rycerza i Dulcynei. Ten mit jest mi bardzo bliski. Zawsze chciałem być takim rycerzem, który podjeżdża po swoją wybrankę na białym koniu, po czym, nie schodząc z siodła, dzwoni do niej z dołu przez komórkę, że opłacił wszystkie rachunki, a dzieci zawiózł do teściowej. Po czym proponuje jej podróż do Galerii Mokotów na zakupy (wierzchowca można tam zaparkować na wielopoziomowym parkingu). Następnie lecą na weekend do Sopotu, do hotelu, w którym Gołota stłukł wszystkich po twarzach. Don Kichot jest genialną postacią, jakiej zawsze brakowało mi w literaturze polskiej. Nasi rycerze typu Zawisza Czarny musieli być zawsze nieskazitelni, dzielni, zaangażowani w sprawę. A mnie podoba się, że facet w szyszaku może mieć swoje słabości, a całą energię poświęca na walkę z czymś irracjonalnym. Ta historia ładnie obrazuje także moją działalność. Z jednej strony jestem poważnym facetem, silnym mężczyzną, biznesmenem za przeproszeniem (bo mam własną firmę, która ma pieczątki!) i tak dalej, ale też siedzi we mnie chłopak, który pojmuje rzeczywistość kompletnie inaczej niż rówieśnicy. Być może jest to nawet coś na pograniczu lekkiej choroby. GALA: Twoja żona to akceptuje? Jej to odpowiada. Mimo że - jak czasem żartuje - żyjemy w dwóch różnych filmach. Ja jestem kimś z ekranizacji "Don Kichota" właśnie albo jakiejś zwariowanej komedii, a Magda ewidentnie jest zaczerpnięta z "Rozważnej i romantycznej". Mnie zekranizował ktoś taki jak Tarantino, z kolei Magdę Curtiz, reżyser "Casablanki". Ja cały czas gadam, non stop przekazuję światu grepsy i inne ukryte treści. Ona jest wręcz bohaterką kina niemego. Nie mówi zbyt wiele, jest zwiewna, eteryczna. I czasem, jeśli chcę się czegoś dowiedzieć, muszę poczekać na napisy końcowe. GALA: Wyobrażasz sobie, że ona cię rzuca? Zdaję sobie sprawę, że w środowiskach mediów rotacja jest duża. Warszawskie elity cały czas potrzebują dostawy świeżej krwi, a to, jak wiadomo, działa prokreacyjnie. To może kiedyś okazać się dla mnie zgubne, bo czuję, że Magda bardzo się facetom podoba. Nie chcę o tym rozmyślać, ale jeśli na bankiecie pojawia się trzystu pięknych, dwustu niebrzydkich i ze stu pięćdziesięciu całkiem przystojnych, to ktoś na kimś może oko zawiesić. A jak już zawiesi, nigdy nie wiadomo, jak to się może skończyć. Kiedy czytam w gazetach, że tysiące bardzo zakochanych niegdyś par się rozstaje, daje mi to do myślenia. Ale jakoś nie mam wrażenia, że mnie również może się to przytrafić. GALA: Często bywasz o Magdę zazdrosny? Dość często i nawet lubię ten stan. Lubię patrzeć na nią oczami innych facetów. Jak mówiłem, moja żona podoba się facetom i bawię się w podsycanie pewnego rodzaju niepewności. Czasem, gdy idziemy razem na imprezę, wypuszczam ją kilka metrów przed sobą i obserwuję gości, którzy się za nią oglądają. GALA: Co czujesz w takich momentach? Uwielbiam to. Czuję się dumny. Powiem więcej. Podejrzewam, że mogłoby mi się spodobać, gdybym zobaczył moją żonę w ramionach innego mężczyzny, jak się całują. Oczywiście ta moja kontemplacja trwałaby pięć sekund, po czym rzuciłbym się na niego i prawdopodobnie bym go zabił. Ale przez te pięć sekund czułbym dreszczyk, mając świadomość, że jest dobrze. Że ta dziewczyna ma coś w sobie. Bo jeśli jest na nią tylu chętnych... GALA: Rzeczywiście jest tylu chętnych? Na szczęście oboje dawkujemy sobie wyjścia na bankiety i nie ma zbyt wielu okazji do takich akcji. Na rautach bywamy pewnie raz czy dwa razy w miesiącu, ale z racji ciśnienia, jakie wytworzyło się ostatnio wokół mojej osoby, jeśli tylko gdzieś się pojawię, w co drugiej gazecie widzę potem swoje zdjęcie. To może sprawiać wrażenie, że nic innego nie robimy. GALA: Twoja żona polubiła to "bywanie"? Na szczęście nie jest to dla niej dramat. Magda ma bardzo zdrowe do tego podejście. Ona lubi się bawić, tańczyć, pobyć w fajnym towarzystwie. I dla niej nie jest problemem spędzenie pół nocy w klubie, nawet w środku tygodnia, podczas gdy ja wszystko, co dzieje się po północy, nazywam dożynkami. Około dwunastej jestem już zwykle potwornie senny i wszystko, co dzieje się później, nie ma u mnie racji bytu. Wracam do domu. GALA: I zostawiasz żonę samą? Raczej oboje wracamy. Raz się zdarzyło, że Magda poszła sama. GALA: A czujesz czasem potrzebę "lansu", czyli promowania się poprzez "bywanie"? Nie mam poczucia, że jeśli na jakąś imprezę nie pójdę, przestanę się liczyć w towarzystwie albo ominie mnie wiekopomne wydarzenie. Ostatnio łapię się na tym, że największą frajdę sprawia mi siedzenie przed kominkiem. GALA: Może się starzejesz? Coś jest na rzeczy. O czym przekonałem się niedawno, siedząc w samochodzie. Odkryłem w sobie niezawodny atrybut starości i przyznaję, że nie spodziewałem się go tak wcześnie. Patrzyłem w lusterko i co tam zobaczyłem? Długi, dwucentymetrowy siwy włos w nosie. Mój dziadek zawsze mi powtarzał: "Wnuku, jak się pojawią siwe włosy w nosie, czas jechać do Ciechocinka". Chcąc zatrzeć ślady, wyrwałem atrybut starości z korzeniami i na razie udaję, że nic się nie stało. GALA: Boisz się, że stracisz poczucie humoru, a w związku z tym pracę? Boję się, że ktoś kiedyś może mi wytknąć, że nie mam odpowiedniego papierka. Przyjdzie smutny pan z PiS-u i powie: "Panie Szymonie, powołaliśmy komisję do badania prowadzących programy rozrywkowe i niestety nie spełnia pan kryteriów. Prześledziliśmy ścieżkę pana kariery i musimy z przykrością stwierdzić, że robi pan błędy językowe i w ogóle źle pan się prezentuje. W związku z tym odcinamy panu dostęp do mikrofonu". Ale może aż tak źle nie będzie. Bardziej boję się wypalenia. Tego, że któregoś dnia skończą mi się pomysły. W mediach dość często widać ludzi, którzy nie są w stanie dalej udźwignąć ciężaru własnego programu. Nie ma tam już nic kreatywnego, a wszystko toczy się jedynie siłą rozpędu. GALA: Może rządzący nie potraktują cię poważnie. Jesteś w tej chwili uważany za naczelnego Piotrusia Pana tzw. IV RP. W pełni utożsamiam się z tą opinią. W części na pewno jestem takim człowiekiem, który nie chce dojrzeć. Bo jeżeli dojrzałość ma nieść za sobą zgorzknienie, frustrację, niezadowolenie, nos na kwintę, to ja się na to nie godzę. Wolę cały czas się wydurniać. Utwierdzam się w tym przekonaniu, gdy spotykam znajomych z dawnych lat. Ludzi w moim wieku wyglądających jak Alan Greenspan. Poważnych i zachmurzonych. Tak jakby każdy z nich dźwigał ciężar amerykańskiej giełdy oraz losy telefonii komórkowej i światłowodów. GALA: Ta opinia nie przeszkadza ci w życiu? Nie. Nawet urzędnicy ostatnio wydają się bardziej wyluzowani. Dostałem list z urzędu skarbowego z dopiskiem "Mamy Cię!". GALA: W swoim programie coraz częściej żartujesz z polityki i polityków. Masz ambicje stańczykowe? Przede wszystkim chcę dawać radość. Bardzo cieszy mnie, gdy dostaję list ze szpitala, w którym pan po perforacji wrzodów pisze, że boli go cholernie, ale dzięki mojemu programowi trochę łatwiej to znieść. GALA: Nie kusi cię, by dostarczając ludziom rozrywki, jednocześnie powiedzieć im coś ważnego między słowami? Bardziej uważni na pewno co nieco w tych programach wyłapią. Ale też bez przesady. Mam wrażenie, że jeśli my wszyscy, którzy przygotowujemy ten talk show, kiedyś poczujemy, że mamy mentorskie zapędy, będzie to początek końca. Boję się sytuacji, że któregoś dnia mogę wpaść na pomysł, by kandydować na prezydenta. Oczywiście, kiedy ktoś podchodzi do mnie i mówi, że mój program to misja i kaganek oświaty przysłonięty konwencją żartu, od razu się obruszę. Ale po chwili zawsze może mi przyjść do głowy, że może jestem Ignacy Krasicki albo Hugo Kołłątaj. Dlatego staram się bronić przed takimi sytuacjami. GALA: Jak to się dzieje, że kiedy ty bardzo ostro żartujesz, wszyscy mówią pod nosem: "cóż, kabaret". Kiedy w podobny sposób zażartuje Kuba Wojewódzki, następnego dnia w gazecie można przeczytać, że "cham"? Tobie po prostu dużo więcej się wybacza. Myślę, że to dwa całkiem inne programy. Mój jest rozrywkowo-kabaretowy, a Kuby to raczej talk show psychiatryczny, wiwisekcja. Ludzie widzą, że przede wszystkim chcę się bawić. Poza tym za mój show odpowiada cała armia ludzi. Piszących teksty, występujących w "Rozmowach w tłoku". Program Kuby jest bardziej zorientowany na prowadzącego. On jest odbierany raczej jako punkowiec anarchista, ja mam opinię harcerzyka. Ludzie lubią harcerzy. Kuba jest mistrzem w innej dziedzinie. GALA: Masz świadomość czegoś, co można by nazwać granicą obciachu? Mam. I całkiem świadomie czasem przekraczam tę granicę. Kiedy na początku roku Rosjanie zaczęli nam przykręcać kurek z gazem, od razu wiedziałem, że trzeba to skomentować w stylu bawarskim, czyli dość ordynarnym numerem, który mimo to mnie okropnie śmieszył. I zrobiłem to. Pod hasłem: "w przypadku problemów z gazem każdy może postarać się o własne zasilanie", wszedłem do studia z małą kuchenką gazową, z rurką gumową wsadzoną do spodni z tyłu, na wysokości tyłka. Greps straszny. Od początku wiedziałem, że to jazda po bandzie. Wyszedłem na ring, mając świadomość, że po dziesięciu sekundach będę Gołotą po nokaucie. I tak się stało. Pewna publicystka poużywała sobie wtedy na mnie okrutnie. GALA: Warto było się tak wystawiać? Myślę, że tak. Nie ukrywam, że bardzo lubię tematy "okołospodniowe". Jako inspiracja do żartu kręci mnie erotyka, seks. Mimo że do niedawna sam uważałem tego rodzaju humor za domenę niemiecką i ostatnią "rzepę", teraz sam czasem korzystam z tego rodzaju twardych grepsów. GALA: To burzy trochę twój wizerunek specjalisty od humoru abstrakcyjnego, czyli "wyższego lotu". Może tak jest. Ale z drugiej strony powszechnie uwielbiany Monty Python, a więc angielski humor w najlepszym wydaniu, też nie stronił od tego. Choćby słynna scenka w barze, w której facet rzyga, aż zarzygiwuje się na śmierć. To też była totalna abstrakcja. A jednocześnie przy tym moja kuchenka gazowa to niewinny pensjonarski żarcik. GALA: Na zdjęciach sprzed ośmiu czy dziesięciu lat masz image typu: "pan poeta, romantyk". Dłuższy, falujący włos, spojrzenie wrażliwca. Teraz, jak na ciebie patrzę, przychodzi mi na myśl raczej: "zadziorny ironista", taki, co to się nie zawaha szpilę wbić w czuły punkt. Telewizja cię tak zmieniła? Na pewno. Dzięki temu nabrałem pewności siebie. Przełomowe dla mnie było spotkanie Rinkego Rooyensa, producenta "Mamy Cię!" i "Szymon Majewski Show", który mi powiedział: "Szymuś, po prostu bądź taki, jaki jesteś, nie musisz niczego udawać. Nie hamuj się w niczym, najwyżej to zmontujemy". Pomógł mi też Edward Miszczak z TVN, chociaż wiem, że wielu ludzi go przede mną ostrzegało. Mówili mu: "Daj sobie spokój z Majewskim, bo to niszowy humor. Będzie go oglądało najwyżej paru ludzi: Bill Gates, Leszek Możdżer, Krzysztof Penderecki i Tymon Tymański, i komputerowcy, którzy rozszyfrują dowcipy dzięki kodowi zerojedynkowemu". Ale on zaryzykował i chyba nie żałuje. Rozmawiał Maciej Wesołowski Nr 7/2006, od 13 do 19 lutego 2006